چادَرِ خود را بَرو اَفْکند زود
مَرد را زَن ساخت و دَر را بر گُشود

زیرِ چادَرْ مَرد رُسوا و عِیان
سَخت پیدا چون شُتُر بر نردبان

گفت خاتونیست از اَعْیانِ شهر
مَر وِرا از مال و اِقْبال است بَهر

دَر بِبَستَم تا کسی بیگانه‌‌یی
دَر نَیایَد زود نادانانه‌‌یی

گفت صوفی چیستَش هین خِدمَتی
تا بَر آرَم بی‌سِپاس و مِنَّتی؟

گفت مَیْلَش خویشی و پیوستگی‌ست
نیکْ خاتونی‌ست حَق داند که کیست

خواست دختر را ببینَد زیرْدَست
اِتّفاقا دختر اَنْدَر مَکْتَب است

باز گفت اَرْ آرْد باشد یا سَبوس
می‌کُنم او را به جان و دلْ عروس

یک پسر دارد که اَنْدر شهر نیست
خوب و زیرک چابُک و مَکْسَب کُنی‌ست

گفت صوفی ما فَقیر و زار و کَم
قَوْمِ خاتون مالْ‌دار و مُحْتَشَم

کِیْ بُوَد این کُفوِ ایشان در زِواج
یک دَر از چوب و دَری دیگر زِعاج؟

کُفو باید هر دو جُفت اَنْدَر نِکاح
وَرْنه تَنگ آید نَمانَد اِرْتیاح