ای در پس هر لباس و پرده
بر دیدهء دیده جلوه کرده

خود را بلباس هر دو عالم
آورده بهر زمان و برده

در دیده ما بجز یکی نیست
گر هست عدد هزار ورده

ما را ز شمرده گشت معلوم
آن چیز که هست ناشمرده

ای بیضه مرغ لامکانی
ای هم تو سفید و هم تو زرده

کی مرغ شوی و باز گردی
آیی بدر از لباس و پرده

در جنبش و جوش و در خروش آی
تا کی باشی چنین فشرده

بگشای کفن بیفکن این پوست
چون روح برآ ز جسم مرده

بگشای دو بال و پس برون پر
از گنبد چرخ سالخورده

هرگز نرسد کسی به منزل
نارفته طریق ناسپرده

ای مغربی کی رسی بسیمرغ
بر قله قاف پی نبرده