هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه از عشق و دل‌بستگی سخن می‌گوید و از توصیف معشوق با زلف سیاه و چهره‌ی دلربا شروع می‌شود. شاعر از عشق و رنج‌های آن می‌گوید و چگونه معشوق با رفتارهایش او را فریب می‌دهد. همچنین، اشاره‌ای به سلطنت و گدایی در عشق دارد که نشان‌دهنده‌ی قدرت معشوق است.
رده سنی:
16+
متن شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از واژه‌ها و مفاهیم مانند 'فریب' و 'رنج عشق' نیاز به بلوغ عاطفی برای درک بهتر دارند.
شمارهٔ ۵۶
چون دلبران ز زلف سیه تاب می دهند
دل را نشان ز صورت قلاب می دهند
پیکان به آتش دل من سرخ می کنند
چون سرخ شد به خون جگر آب می دهند
گویند روی خویش نماییم بتان به خواب
ما را بدین بهانه چه خوش خواب می دهند
آن خالهای سوخته از تابش رخت
بر آتش دو گونه مرا تاب می دهند
گه زلف افکنند به رخ گه بر افکنند
ما را فریب در شب مهتاب می دهند
گفتند شاهدی ز گدایان این در است
این سلطنت ببین که در این باب می دهند
دل را نشان ز صورت قلاب می دهند
پیکان به آتش دل من سرخ می کنند
چون سرخ شد به خون جگر آب می دهند
گویند روی خویش نماییم بتان به خواب
ما را بدین بهانه چه خوش خواب می دهند
آن خالهای سوخته از تابش رخت
بر آتش دو گونه مرا تاب می دهند
گه زلف افکنند به رخ گه بر افکنند
ما را فریب در شب مهتاب می دهند
گفتند شاهدی ز گدایان این در است
این سلطنت ببین که در این باب می دهند
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
