چو چشم تو من فتنه جویی ندارم
چو زلف تو آشفته خویی ندارم

چنان کرد عشقت مرا پیش مردم
که جز اشک خود آب رویی ندارم

ز اشکم به هر سو روان گشته جویی
جز آن سرو قد جست و جویی ندارم

ز سودای زلف تو دیوانه گشتم
جز آن زلف پروای مویی ندارم

بکش شاهدی را به زخمی به تیغت
که من غیر از این آرزویی ندارم