هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به بیان رازهای درونی، عشق، غم و ناگفتنی‌های دل می‌پردازد. شاعر از ناتوانی در بیان احساسات عمیق، محدودیت عقل در درک عشق و رازداری در مورد رنج‌های عاشقانه سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۵۷

راز غم دوستان به کس نتوان گفت
هرچه ببینند باز پس نتوان گفت

ولوله شوق را هوا نتوان خواند
غلغله عشق را هوس نتوان گفت

در دل ما عقل و عشق راست نیاید
صعوه و سیمرغ هم قفس نتوان گفت

چیست جهان تا مرا به چشم درآید
بر لب دریا حدیث خس نتوان گفت

ره به سراپرده تو عقل نیارد
منزل سیمرغ با مگس نتوان گفت

گرچه مرا جز غم تو هم نفسی نیست
راز غمت پیش هم نفس نتوان گفت

هیچ کسانیم و سرّ هیچ کسی را
تا به تو گفتم به هیچ کس نتوان گفت

قصه دل خواستم که با تو بگویم
دیدم دل پیش تست پس نتوان گفت

وصل نیابی جلال زان که گدا را
در حرم شاه دسترس نتوان گفت
وزن: مفتعلن فاعلات مفتعلن فع (منسرح مثمن مطوی منحور)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.