وقت صبوحی آن شوخ سرکش
از در درآمد با تیر و ترکش

مُشکش مطرّا، شهدش مصفّا
خالش معنبر، ماهش منقّش

چون دیده من، لعلش دُرافشان
چون خاطر من، زلفش مشوّش

تنگم به بر در بگرفت و گفتا
کردم وداعت بادا شبت خوش

دود سیاهم آمد به سر بر
کردم زمانی در پای اوغش

من رفتم از خود و او از ترّحم
بر چهره ام زد از دیدگان رش

برجَستم از جا بوسیدمش پا
گفتم که رفتی شاد آیی و کش

پیشت بنازم، دردت بچینم
کی باز بینم آن روی مهوش؟

گفتا: به دوری باید صبوری
این دُرد می نوش و آن دَرد می کش

شُستم به گریه نعل سمندش
چون شد سواره بر پشت ابرش

هم دیده خون شد هم جوش زد دل
بی او بماندم در آب و آتش

جان جلال از سودای زلفش
تا چند باشد اندر کشاکش