گل خودروی و شمشاد قصب پوش
در آمد شاد و خندان از درم دوش

نقاب مشک بو بگشاده از ماه
کمند عنبرین افکنده بر دوش

ز بند پرنیان آزاده سَروش
ولی دربند هندویی زره پوش

نمی دانم چه در گوشش همی گفت
که حاجب بُرده بودش سر سوی گوش

چو من لطف سراپایش بدیدم
در افتادم ز پای و رفتم از هوش

مرا چون دید بر خاک اوفتاده
به بوی وصل او سرمست و مدهوش

به صد لطفم ز روی خاک بر داشت
کشید از یکدلی تنگم در آغوش

چنان مستغرق وصلش شدم من
که کردم دین و دنیا را فراموش

مرا گویند چون دیدی وصالش
جلال از دست غم من بعد مخروش

ولی چون گل برون آید ز غنچه
کجا بلبل تواند بود خاموش

چو وقت گل ز مَی منعت کند شیخ
ز می بنیوش و پند شیخ منیوش

«جلال عضد»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir