هر شام شمع چرخ ز طارم درافکنم
وز آه تیره دود به عالم درافکنم

از چهره گه فشانم بر جان زار خود
چرخ کبودپوش به ماتم درافکنم

روزی ز تاب ذرّه به یک منجنیق آه
نُه قلعه فلک همه از هم درافکنم

یک دم برآورم چو دم صبح و چرخ را
هر مشعله که هست به طارم درافکنم

مغز زمانه جوش زند هر شبی چو من
در ساغر ضمیر می غم درافکنم

از سوز من بسوزد و خاکستری می شود
گر آتشی ز دل به جهنّم درافکنم

گر تخت و مُ لک جم همگی زان من شود
ترسم ز دست بخت که خاتم درافکنم

دردی و مرهمی اگر افتد به دست دل
دردم به دل ماند و مرهم درافکنم

از گریه جلال درآید به موج خون
گر قطره ای به دیده قلزم درافکنم