به رخ خاک درت رُفتیم و رَفتیم
دعای دولتت گفتیم و رفتیم

ز روی خویش کردی دور ما را
چو گیسویت برآشفتیم و رفتیم

جفاهای ترا با کس نگفتیم
درون سینه بنهفتیم و رفتیم

ز جور یار سنگین دل همه راه
به گریه سنگ را سُفتیم و رفتیم

چو غنچه بس که پرخون شد دل ما
چو گل ناگاه بشکفتیم و رفتیم

چو کردی خوار چون خاشاک ما را
عنان باد بگرفتیم و رفتیم

به خود بیرون نمی رفتیم ازین در
ولی از خود به در رفتیم و رفتیم

به عهدت خواب خوش هرگز نکردیم
کنون آسوده دل خفتیم و رفتیم

وگر خود رفتن ما بود کامت
به جان منّت پذیرفتیم و رفتیم

جلال! ار قوّت رفتن نداریم
میان سیل خون افتیم و رفتیم