بیا که داد صبوح از بهار بستانیم
برات بی غمی از روزگار بستانیم

بیا که هر چه بدان دسترس بود بدهم
ز دست و جام مَی خوشگوار بستانیم

اگر ز توبه در اندیشه ای به گردن ما
که فتوی از گل و از نوبهار بستانیم