دردی که مراست با که گویم
درمان دل خود از که جویم

گه فتنه خال عنبرینم
گه بسته زلف مشک بویم

عشق آمد و رفت نام و ننگم
شوق آمد و بُرد آب رویم

دل کم نکند ز عشق مویی
ور عشق کند بسان مویم

خالی نشود ز آرزو سر
ور سر برود در آرزویم

گر جان خواهی بگوی با من
تا دست ز جان خود بشویم

ور سرطلبی اشارتی کن
تا ترک سر و جهان بگویم

من ذرّه ام و تو آفتابی
شاید که نظر کنی به سویم

خاک قدم توام ولیکن
بر باد مده چو خاک کویم

آن کاو چو جلال بنده تست
من بنده کمترین اویم