ای از آن طرّه سرافکنده
خانه عالمی برافکنده

وی بدان چشم و غمزه خونریز
عالمی را ز پا در افکنده

آه از آن قامت بلند که هست
سرو در پهلویش سرافکنده

ای ز شعر سیاه مشکین بوی
بر رخ ماه معجر افکنده

بر قمر شام پر ز چین بسته
بر سمن دام عنبر افکنده

چشم من ساغر است و ساقی شوق
اشک چون می به ساغر افکنده

دل من مجمر است و خادم عشق
عود غم را به مجمر افکنده

حدّ حسنت ز وهم بیرون است
مرغ دل در طلب پر افکنده

بحر گشته ست نام چشم جلال
در جهان بس که گوهر افکنده