ای ز نور رخت افتاده به شک پروانه
شمع رخسار ترا شمع فلک پروانه

قدسیان باز گرفتند ز رویت شمعی
جور فرّاش شد آن را و ملک پروانه

شمع رخسار تو یک نوبت اگر شعله زدی
بگرفتی ز سما تا به سمک پروانه

کار دل راست کن ای دوست به یک پروانه
کار شمعی نشود راست به یک پروانه

شمع بنهاده و پروانه شده مایل تو
گویی افتاد ز روی تو به شک پروانه

پیش آن چهره نباشد عجب ای شمع اگر
کند از صفحه دل مهر تو حک پروانه

شمع آتش شد و آتش محک عاشق از آنک
می زند قلب دل خود به محک پروانه

شمع دولت بفروزد دگر اقبال جلال
گر دهد لعل تو او را به نمک پروانه