ای یار! دوش همدم و یار که بوده ای؟
لبها گزیده شب به کنار که بوده ای؟

آشفته موی زلف به دست که داده ای ؟
سر پُرخمار دفع خمار که بوده ای ؟

با چشم نیم مست کجا مست خفته ای؟
با زلف بی قرار قرار که بوده ای ؟

ما بی تو همنشین غم و یار محنتیم
تو همنشین و همدم و یار که بوده ای؟

با رنگ لاله و قدّ شمشاد و بوی گل
ای نوبهار حُسن، بهار که بوده ای؟

با ابروی کمان وش و مژگان چون خدنگ
ای من شکار تو، تو شکار که بوده ای؟

با دشمنان نشسته علی رغم دوستان
بنگر گل که گشته و خار که بوده ای ؟

روزم چو شام تیره گذشت از فراق تو
تو روشنایی شب تار که بوده ای ؟

من دل فگار مرهم لعل لب توام
تو مرهم درون فگار که بوده ای ؟

بر خود جلال پیرهن از غصّه چاک زد
بر رغم او تو وصله کار که بوده ای ؟