ای ز چشمان تو در دیده بختم خوابی
وز سر زلف تو در رشته جانم تابی

خنک آن باد که از خاک درت برخیزد
برزند چون بوزد آتش جان را آبی

ای ز نوش لب تو چشمه حیوان جامی
وی ز گلزار رخت روضه رضوان نامی

کی دلی جان ببرد از سر زلف تو چو هست
هر سر موی تو در حلق دلی قلاّبی

دل عشّاق و سر زلف و بناگوش تو هست
کاروانی و شب تیره و خوش مهتابی

پرتو عارض تو از خم ابرویت هست
همچو قندیل فروزان ز خم محرابی

بی تکلّف شب تاریک جهان روز شود
نیم شب گر ز جمال تو در افتد تابی

نیست اسباب وصال تو مهیّا و خوشا
دولتی را که مهیّاست همه اسبابی

ای جلال! اشک ببار از غم اگر دل ریشی
خنک آن ریش که از وی بچکد خونابی