نهاده حسن تو بنیاد دلربایی را
گرفته گل ز رخت بوی بی‌وفایی را

کسی نیافته قدر برهنه پایی را
خراج نیست در این ملک بی‌نوایی را

رسا نمی‌شود از سعی خامه تقدیر
به قد آن که بریدند نارسایی را

ز خون دل ثمری جلوه ده در این گلزار
چو سرو چند کنی پیشه خودنمایی را

ز زهد خشک به تنگ آمدم شراب کجاست
که تا به آب دهم خرقهٔ ریایی را

رضا به عشرت عالم نمی‌شود قصاب
کسی که یافت چو من لذت جدایی را