خورشید تف از عارض تابان تو دارد
مه روشنی از شمع شبستان تو دارد

تمکین و سرافرازی و رعنایی و خوبی
سرو سهی از قدّ خرامان تو دارد

خود را ز حشم کم ز سلیمان نشمارد
آن مور که ره بر شکرستان تو دارد

آفاق ز رخ کرده منوّر گل خورشید
پیداست که رنگی ز گلستان تو دارد

هنگام تبسّم ز غزل‌خوانی بلبل
رمزی است که گل از لب خندان تو دارد

گر طعنه زند بر چمن خلد عجب نیست
آن دل که گل غنچه پیکان تو دارد

برکش ز میان تیغ و به قصاب نظر کن
چون گردن تسلیم به فرمان تو دارد