عمریست که دست و گریبانم
با بخت سیاه و رقیبانم

هر دیده که روز سیاهم دید
پنداشت که شام غریبانم

بیمار مسیح دمی هستم
نوبت نرسد بطبیبانم

من بندۀ والۀ عشق توام
بیزار ز ساده فریبانم

از عشق تو بی خرد و ادبم
هر چند ادیب ادیبانم

پیمانه ز می چه لبالب شد
حاشا که دگر ز لبیبانم

از مفتقر این همه دوری چیست؟
آخر نه مگر ز قریبانم؟