ای بستۀ بند هوی و هوس
جهدی تا هست این نیم نفس

ای طوطی شکرخا تا کی
با زاغ و زغن باشی بقفس

از شاخۀ گل پوشیده نظر
سودا زدۀ هر خاری و خس

هر لاشه نباشد طعمۀ شیر
عنقا نرود بشکار مگس

دولت در سایۀ شاهین نیست
سلطان هما را زیبد و بس

کاری ز تو هیچ نرفت از پیش
رحمی بر خویش بکن زین پس

گر خود نکنی بر خود رحمی
امید مدار ز دیگر کس

ای دوست ندارد مفتقرت
فریاد رسی تو بدادش رس