هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که به موضوع عشق الهی و فداکاری در راه معشوق می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که عشق به معشوق (که می‌تواند نمادی از خدا یا عشق حقیقی باشد) باعث می‌شود فرد از غم‌های دنیوی رها شود و به آرامش برسد. همچنین، تأکید می‌کند که تنها کسانی که فداکارانه عشق می‌ورزند، به حقیقت و کمال دست می‌یابند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی کلاسیک، فهم آن را برای سنین پایین‌تر دشوار می‌کند.

شمارهٔ ۱۲

چشمی که ز عشق نمی دارد
از لؤلؤ تر چه کمی دارد

هر کس که غم تو بسینه گرفت
دیگر بجهان چه غمی دارد

آن دل که ز یاد تو یافت صفا
خوشباد که جام جمی دارد

با لعل تو هر که بود همدم
هر لحظه مسیح دمی دارد

هر کس که فدای وجود تو شد
در ملک عدم قدمی دارد

آن کس که: جام تو کامی دید
ناکامی خویش همی دارد

خودبین ز طهارت محرومست
در کعبۀ دل صنمی دارد

این طرفه حدیث از مفقر است
کز لوح قدم رقمی دارد
وزن: مفعول مفاعلتن فعلن
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.