ای تاب و توانم را برده
رحمی بر این دل افسرده

برگی از گلشن خرم عمر
باقی بود آن هم پژمرده

خوناب جگر از ساغر دل
در فصل بهار غمت خورده

بیمار توایم و نه پرسیتی
کاین غمزده به شد یا مرده

رنجور، مرنجانیده کسی
آزرده کدام کس آزرده

رفتم بشمار غلامانش
آوخ که بهیچم نشمرده

جانا قدمی نه، مفتقرت
بر خاک درت سر بسپرده