آن دل که ز عشق چه غنچه شکفت
هر نکته که گفت ز حسن تو گفت

بیدار غمت از صبح ازل
تا شام ابد یک لحظه نخفت

گوش دل هر هوشیار دلی
هر نغمه شنفت هم از تو شنفت

مژگان من دلرفته ز دست
جز خاک ره کوی تو نرفت

از اشک و سرشک روان دلم
پیداست حقیقت راز نهفت

آندل که نگشته ز طاقت طاق
حاشا که بود با عشق تو جفت

این غم که نصیب مفتقر است
هرگز ندهد از دست به مفت