گر تیر غمی بشست گیرد
بر سینۀ ما نشست گیرد

پشت فلک از تجلی او
همچون دل ما شکست گیرد

یک غمزۀ آن دو نرگس مست
صد شهر خراب و مست گیرد

این خام در آرزوی جامی است
کز میکدۀ الست گیرد

از بادۀ عشق نیست گردد
تا دل ز هر آنچه هست گیرد

گاهی ز حقایق معانی
زان صورت حق پرست گیرد

سیر رشتۀ کار خود بیابد
گر زلف تو را بدست گیرد

در بند تو مفتقر شد آزاد
بستی چه کسی ز بست گیرد