خوشست از دوست گر لطفست و گر قهر
به از شهد است از دست بتان زهر

عروس عشق را در سنت عشق
بود جان گرامی کمترین مهر

ز آشوب رخت ای یار سرمست
نمی بینم دلی فارغ در این شهر

ز دنیا رخت می بایست بستن
نشاید زندگی با فتنۀ دهر

غمت در باطن است اما خموشم
دریغا کاین خموشی بشکند ظهر

ز دریای دلم چون خون زند موج
به پیوندد سرشک دیده چون نهر

ثنا جوی توأم هر صبح و هر شام
دعاگوی توام فی السرّ و الجهر

مگو شد مفتقر بی بهره از دوست
غمش دارم که باشد بهترین بهر