چون خم عشق ازل تا بابد می جوشم
بادۀ خانگی از خون جگر می نوشم

بگشا چهره مگر مشکل ما بگشائی
ورنه من بر حسب همت خود می کوشم

تا که چشمم به تو افتاد دل از کف دادم
پند صاحبدل از این پس نرود در گوشم

نوبهار امد و بلبل بتمتع در باغ
من که دستان توام از چه چنین خاموشم

ساقی بزم حریفان شده یارم چکنم
برده هوشم ز سر آن نغمۀ نوشانوشم

دوشم از باده فروش آمده این طرفه سروش
که ترا من بدو گیتی بخدا نفروشم

گر بیائی تو بهر گام بیایی کامی
ور به بینم ز تو عیبی به کرم می پوشم

مفتقر بنده نوازی عجب از مولی نیست
دارم امید کشم غاشیه اش بر دوشم

«غروی اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir