من بناخن غم سینه می خراشم
فی المثل چه فرهاد کوه می تراشم

خاکساری تو کرده فرش راهم
غمگساری تو صاحب فراشم

گر ز دست جورت ناله ای بر آرم
بر سر جهانی خاک غم بپاشم

دور باش غیرت رانده آن چنانم
کز ره خیالت نیز دور باشم

ای لب و دهانت رشک چشمۀ نوش
چاره ای و رحمی زانکه ذو العطاشم

روی نازنینت بوی عنبرینت
راحت معادم عشرت معاشم

بند بندم از غم همچو نی بنالد
در هوای کویت بسکه در تلاشم

مفتقر ندارد جز کلافۀ لاف
این بود متاعم وین بود قماشم