دمی با تو بودن که جان جهانی
بود خوشتر از یک جهان زندگانی

بکن جلوه ای شاهد عالم آرا
که چون شمع دارم سر سرفشانی

ز طور تو هیهات اگر پا بگیرم
نیندیشم از پاسخ «لن ترانی»

چه پروانه پروا ندارم ز آتش
بود نیستی هستی جاودانی

تو ای خضر رهبر دلیل رهم شو
که زین وادی هولناکم رهانی

بسی دورم از شاهراه طریقت
ز کوی حقیقت ندیدم نشانی

چه باشد که افتاده ای را به همت
بسر حد اقلیم عزت رسانی

خرابم کن از بادۀ عشق چندان
که آسوده گردم ز دنیای فانی

دل مفتقر در هوای تو خون شد
بیا تا که باقی بود نیمه جانی