دارم ای دوست ز بیداد تو فریاد بسی
چکنم چون نبود دادگر دادرسی

بخت آشفته نخفته است که گردد بیدار
مرده هرگز نشود زنده ببانگ جرسی

طبع، افسرده و دل مرده و تن آزرده
بار الها برسانم به مسیحا نفسی

ای به بازیچه ز اقلیم حقیقت شده دور
جهد کن تا که به مردان طریقت برسی

مرغ گلزار بهشتی تو، بزن بال و پری
تا بکی شیفتۀ دانه و آب و قفسی

طوطی عالم اسراری و شیرین گفتار
حیف باشد که تو با زاغ و زغن هم نفسی

تا بکی سر به گریبان طبیعت داری
چند در دامنۀ دام هوا و هوسی

مفتقر سایۀ سلطان هما را بطلب
ورنه در مرحلۀ عشق کم از خر مگسی