هوش مصنوعی: این متن عرفانی درباره عشق الهی و ویژگی‌های عاشقان حقیقی است. در آن به مفاهیمی مانند فنا در عشق، دوری از خودخواهی، ارزش درویشی و همت بلند، و اهمیت تزکیه نفس اشاره شده است. شاعر تأکید می‌کند که در مسیر عشق، پایبندی و استقامت ضروری است و رحمت الهی تنها به عاشقان واقعی می‌رسد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و مفاهیم مانند 'فنا' و 'وادی فنا' ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۱۲۹

در کوی عشق کوهی کمتر بود ز کاهی
جز عاشقان نیابند این نکته را کماهی

گر ابر، تیر بارد شوریده سر نخارد
کاندیشه کس ندارد از رحمت الهی

پای از طلب کشیدن آئین عاشقی نیست
در وادی فنا رو ای انکه مرد راهی

خودخواهی ار بپرسی نوعی ز بت پرستیست
در کیش عشق نبود بدتر از این گناهی

با نیستی و مستی پیوسته کنج هستی
این مدعا ندارد جز جان و دل گواهی

درویشی است و همت فرصت شمر غنیمت
کین موهبت نیابی در عین پادشاهی

از دولت سکندر تا فر همت خضر
بالاتر است و برتر از ماه تا بماهی

فردا ز رو سفیدی نام و نشان نیابی
امروزه گر نشوئی این ننگ رو سیاهی

ای دوست مفتقر را آگهی شر رفشان ده
تا گیرد از من آهی در خرمن مناهی
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.