هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه از عشق و دلدادگی شاعر به معشوقش سخن می‌گوید. شاعر از ناز و اداهای معشوق، غمزه‌های کشنده‌اش، و تأثیر عمیق عشق بر زندگی خود می‌گوید. او بیان می‌کند که بدون دیدن جمال معشوق، حتی بهشت هم برایش ارزشی ندارد و عشق معشوق، دنیا و دینش را برهم زده است. شاعر خود را دیوانه‌ای می‌داند که اسیر زنجیر عشق شده است.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه عمیق و احساسات شدید است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی بالا، فهم آن را برای سنین پایین‌تر دشوار می‌کند.

شمارهٔ ۱۶

هر دم بناز میکشد آن نازنین مرا
ناگشته از کرم نفسی همنشین مرا

آن ترک نیم مست که دارد بغمزه تیر
ز ابرو کمان کشیده و کرده کمین مرا

جانا بجان عشق بر آنم که دوزخ است
بی پرتو جمال تو خلد برین مرا

جنت برای دیدن دیدارم آرزوست
ورنه چه حاصل است از این حور عین مرا

فردا که هر کسی بنشانی شود پدید
داغ غلامی تو بود بر جبین مرا

منت ز آفتاب نیارم کشید از آنک
روشن به تست دیده دیدار بین مرا

نزدیک شد که عشق تو ای جان برآورد
آشفته وار از غم دنیی و دین مرا

جانم ز سر عشق تو هرگه که دم زند
حقا که جبرئیل نزیبد امین مرا

دیوانه گشته ام چو حسین ای پری نژاد
زنجیر نه ز سلسله عنبرین مرا
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.