این چه داغی است که از هجر تو بر جان من است
وین چه سوزیست که بر سینه ی بریان من است

حال دل از شکن طره ی خود پرس که او
مو به مو واقف احوال پریشان من است

با چنین دیده غم دل نتوانم پوشید
زانکه غماز دلم دیده ی گریان من است

همچو مجنون به جنون شهره ی شهری شده ام
تا سر زلف خوشت سلسله جنبان من است

بی توام ترک تماشای گلستان نبود
هر کجا چون تو گلی او ز گلستان من است

آسمان گو بنشان شمع شب افروز فلک
ماه رخساره تو شمع شبستان من است

از زر و سیم رخ و اشک توانگر گشتم
تا که گنج غم تو بر دل ویران من است

زان لب همچو نگین و دهن چون خاتم
ملک آفاق چو جمشید به فرمان من است

سالها لاف زدم کان فلانم لیکن
از کرم هیچ نگفتی که حسین آن من است