بیا که جان من از داغ انتظار بسوخت
دلم ز آتش هجرانت ای نگار بسوخت

قرار و صبر و دل و عقل بود مونس من
کنون ز آتش شوق تو هر چهار بسوخت

به حال من منگر زانکه خاطرت سوزد
از اینکه جان من خسته فکار بسوخت

مباد آنکه رسد دود غم به دامن گل
ز عندلیب ستمکش اگر هزار بسوخت

ز دور چرخ ندانم چه طالع است مرا
که کشت زار امیدم به نوبهار بسوخت

ز سوز سینه ی مجروح من نشد آگه
مگر کسیکه چو من از فراق یار بسوخت

در این دیار من از بهر یار معتکفم
وگرنه جان حسین اندرین دیار بسوخت