اگر برد سوی دارالقرار ما را دوست
دلم قرار نگیرد در او مگر با دوست

مرا نه ملک جهان باید و نه باغ جنان
که نیست از دو جهانم مراد الا دوست

چنان به جان من آمیخت دوست از سر لطف
که نیست فرق ز جان عزیز من تا دوست

بدان مقام رسید اتحاد من با او
که باز می نشناسم که این منم یا دوست

ز دوست دیده ی بینا بجوی تا بینی
که هست در همه کائنات پیدا دوست

چه باک اگر همه عالم شوند دشمن ما
چو هست آن شه خوبان عهد با ما دوست

میان ما و تو جز صلح نیست ای زاهد
تو را نعیم ریاض بهشت و ما را دوست

حسین اگر همه خویشان شوند بیگانه
به جان دوست که ما را بس است تنها دوست