هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حسین، بیانگر درد و شور عشق ابدی است که از ازل تا ابد همراه شاعر بوده و خواهد بود. شاعر عشق خود را فراتر از مرزهای دنیوی می‌داند و حتی در روز محشر، مهر معشوق را بر پیشانی خود می‌بیند. او از غیرت عشق سخن می‌گوید و معتقد است که عشق حقیقی تنها به اهل دل نمایان می‌شود. شاعر با وجود رنج‌های عشق، کلبه احزان خود را به فردوس برین تشبیه می‌کند و سرانجام، با تسلیم جان به جانان، از مرگ نمی‌هراسد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۷۶

گر تو را عشوه چنان شیوه چنین خواهد بود
نی مرا فکر دل و نی غم دین خواهد بود

درد عشقت ز ازل بود مرا همدم دل
بی گمان تا به ابد نیز چنین خواهد بود

روز محشر که به سیما همه ممتاز شوند
مهر روی تو مرا مهر جبین خواهد بود

آتش غیرت عشق تو چو اغیار بسوخت
دیده ی کیست ندانم که دو بین خواهد بود

در چنان خلق که عشق تو دهد جلوه ی حسن
نشود محرم اگر روح امین خواهد بود

گر تو تشریف دهی کلبه ی احزان مرا
من بر آنم که چو فردوس برین خواهد بود

التفاتی به یکی گوشه ی چشم ار نکنی
سبب آفت صد گوشه نشین خواهد بود

تا که آن طایر قدسی پر و بالی دارد
کار آن ترک کمان دار کمین خواهد بود

جان به جانان ده و از مرگ میندیش حسین
خود تو را عاقبت کار همین خواهد بود
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.