بر آستان خرابات عشق مستانند
که نقد هر دو جهان را به هیچ نستانند

براق همت عالی به تازیانه ی شوق
در آن فضا که به جز دوست نیست می رانند

ز هر چه هست به کلی دو دیده بردوزند
ولی ز روی دلارام خویش نتوانند

نظر حرام شناسند جز به روی حبیب
به غیر دوست خود اندر جهان نمی دانند

گدای کوی نیازند و خاک راه ولیک
فراز مسند اقلیم عشق سلطانند

شهان بی حشم و مفلسان محتشمند
از این طوایف رسمی به کس نمی مانند

فتاده بی سر و پایند بر در دلدار
ولی به گاه روش سروران می دانند

چو لاله گرچه بسی داغ بر جگر دارند
ز شوق چون گل سوری همیشه خندانند

برای آنکه ز غیرت به غیر دل ندهند
بر آستانه ی دل چون حسین دربانند