صباح عید ز بهر صبوح برخیزند
بر آتش دل ما آب زندگی ریزند

به حال گوشه نشینان به غمزه پردازند
هزار فتنه به هر گوشه ای برانگیزند

نفس نفس چو مسیحا ز لب شفا بخشند
زمان زمان به جفا چون زمانه بستیزند

چو عشق کشته ی خود را حساب تازه دهد
ز کشته گشتن خود عاشقان نپرهیزند

کسی ز خویش چو ره در حریم یار نبرد
ز باده مست شوند و ز خویش بگریزند

چو لوح عالم علوی قرارگاه شماست
در این رصدگه خاکی چو می برانگیزند

حسین چون ز هوای حبیب خاک شود
عبیر و عطر بهشتی ز خاکش آمیزند