اگر تو محرم عشقی مگوی اسرارش
چو جان خویش ز خلق جهان نگهدارش

ز سر عشق خبر دار نیست هر عاشق
حدیث عشق ز منصور پرس و از دارش

چو لاله تا ز غمش داغ بر جگر دارم
فراغتی ست مرا از بهشت و گلزارش

که جستجوی نمود و به کام دل نرسید
بجو سعادت آن تا شوی طلبکارش

تو پر و بال چو پروانه پیش شمع بسوز
که شد پدید جهان از فروغ انوارش

ز وصل یار گرامی اثر نمی یابد
دلی که آتش سودا نسوخت آثارش

ز من برید دل خسته و به عشق آویخت
ز دست عشق ندانم که چون شود کارش

حسین میل نکردی به روضه ی رضوان
اگر به روضه نبودی امید دلدارش