دلی که عشق حقیقی کند سرافرازش
سزد که باز نگوید به هیچ کس رازش

دلا دو دیده بدوز و به غیر شه منگر
اگر ز غیرت او واقفی و از نازش

اگر سواره عشقی و طالب معراج
براق برق روش یافتی همی تازش

مدار در قفس فرشی آنچنان مرغی
که برتر است ز عرش مجید پروازش

چو عشق ساقی مجلس شود کدام خرد
شود خلاص ز صهبای عقل پروازش

رسید دوش به گوشم به عالم معنی
که هر چه بند طریق تو شد براندازش

حسین حال دل خود به کس نگفت ولیک
سرشک لعل و رخ زرد گشت غمازش