تا من خیال عارض تو نقش بسته ام
نقش هوا ز لوح دل خویش شسته ام

جستم ز قید هستی و از ننگ عافیت
وز دام آن سلاسل مشکین نجسته ام

چون در کمند عشق تو جانم اسیر شد
از بند علم و وسوسه ی عقل رسته ام

تا دست محنت تو گریبان جان گرفت
من دست و دل ز دامن هستی گسسته ام

ای مونس شکسته دلان کن عنایتی
از روی مرحمت که بسی دل شکسته ام

تو آفتاب دولت و من تیره روزگار
تو عیسی زمانه و من سینه خسته ام

خاکم به باد دادی و جانم بسوختی
جرمم همین که دل به هوای تو بسته ام

بنمای ماه دولت خود تا به دولتت
آید دو اسبه طالع بخت خجسته ام

شد سالها که در طلب وصل چون حسین
من بر امید وعده ی فردا نشسته ام