گر من سر از نشیمن دنیا برآورم
گرد از قمار طارم اعلی برآورم

آتش زنم به خرمن ماه چهارده
گر یک نفس ز سوز سویدا برآورم

در آب چشم خود چو شوم غرقه ی فنا
سر از میان آتش موسی برآورم

از قاف قرب سربه در آرم به کبریا
روزی دو سر چو عزلت عنقا برآورم

گلگون شوق را چو به جولان درافکنم
گرد از نهاد گنبد مینا برآورم

سر نفخت فیه ز آدم چو بشنوم
هر دم دم از حقایق اسما برآورم

از شوق عشق بال و پر روح ساخته
جان را به اوج عرش معلا برآورم

بیگانه با هویت حق آشنا شود
یک دم ز سر هو چو هویدا برآورم

موسی صفت به نور تجلی فنا شوم
وآنگه به هر نفس ید و بیضا برآورم

گردد ریاض خلد ز دوزخ نشانه ای
آهی اگر به گلشن حورا برآورم

کشتی عقل بشکنم اندر محیط عشق
وز قعر بحر لؤلؤ لالا برآورم

از لا و هو چو خنجر لاهوت یافتم
در ملک عقل دست به یغما برآورم

از لا طراز کسوت نیکی چو ساختم
بس سر ز جیب طلعت الا برآورم

قلقل نمیکنم چو قنینه ولی مدام
لب بسته جوش چون خم صهبا برآورم

از علم عقل اگر علم افراخت من ز عشق
تیغ نبرد در صف هیجا برآورم

در هستیم ز مستی خود دستم ار دهد
جانم ز نیستی سوی بالا برآورم

بر سینه دست منعم اگر می زند رقیب
من سوی دوست دست تمنا برآورم

شوریده وار از بنه آخرالزمان
آشوب و شور و فتنه و غوغا برآورم

از عرش مرغ سدره فرود آورم بفرش
خاک ثری به اوج ثریا برآورم

آتش فروزم از دل و در عالم افکنم
تا من دخان ز دخمه سودا برآورم

سودای آرزو بدر آرم ز قصر دل
خوک سیه ز مسجد اقصی برآورم

با عشق می برآورم از عقل صد دمار
عقل آفت است هیچ مگو تا برآورم

روزی اگر روم سوی گلزار خامشان
صد نعره همچو بلبل گویا برآورم

از سنگ خاره چشمه خونین روان شود
فریاد و ناله گر من شیدا برآورم

گر شرح درد خویش بگویم بکوهسار
بس خون دل ز صخره صما برآورم

بی دوست گر بروضه رضوان قدم نهم
آن نیستم که سر بتماشا برآورم

آتش بجان سوخته عاشقان زند
آن آه آتشین که بشبها برآورم

غواص گشته گوهر دریای معرفت
از بحر من لدن خضرآسا برآورم

گر در سرای غفلتم آسوده باک نیست
از خوان فضل نقل مهنا برآورم

همچون حسین در تتق عالم خیال
هر دم هزار شاهد زیبا برآورم