دو دیده بر سر راه امید می دارم
که کی بود که رسد قاصدی ز دلدارم

کراست زهره که آرد ز یار من خبری
و یا ز من ببرد خدمتی سوی یارم

چگونه نامه نویسم به خدمت تو که من
ز بیم مدعیان دم زدن نمی آرم

ز خون دیده شود روی زرد من گلگون
شب فراق چو از روز وصل یاد آرم

اگر کشند مرا دشمنان به جور و جفا
من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم

چه کردم ای صنم بی وفا چه دیدستی
ز من که رفتی و ماندی بزاری زارم