روزی که من بداغ غمت از جهان روم
بد مهرم ار ز کوی تو سوی جنان روم

در چشم من چو خار نماید گل چمن
بی تو ز بوستان بسوی دوستان روم

در هر طرف گلی است هوا جوی بلبلی
من بلبلی نیم که بهر گلستان روم

از تو حجاب من همگی از من است و بس
برخیزد این حجاب چو من از میان روم

جانم نشانه ساز و در او تیر غم نشان
باشد بدین نشانه بر بی نشان روم

من مرغ عالم ملکوتم عجب مدار
با بال عشق گر بسوی آسمان روم

بگشا حسین پای دل و جان ز قید تن
تا من شبی بجانب آن جان جان روم