هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، بیانگر احساسات شورانگیز و عاشقانه‌ی شاعر است که از فراق و دوری معشوق رنج می‌برد. شاعر با استفاده از تصاویر شعری مانند زلف پریشان، لب شیرین، و آتش عشق، حالات درونی خود را توصیف می‌کند. او از غم و اندوه، شوق دیدار، و دیوانگی عشق سخن می‌گوید و از معشوق می‌خواهد که با لبخندش او را شاد کند.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مضامین عاشقانه‌ی عمیق و احساساتی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است برای سنین پایین دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۶۳

بی تو چون طره تو حال مشوش دارم
همچو زلف تو وطن بر سر آتش دارم

بشکر خنده شیرین لب میگون بگشا
که هوای شکر و باده بی غش دارم

پای بر فرق فلک می نهم از روی شرف
تا که از خاک سر کوی تو مفرش دارم

گر چو مجنون بجنون شهره شهرم چه عجب
زانکه سودای تو ای لیلی مهوش دارم

ای جفا کیش ز آه دلم اندیش که من
تیر آهی نه که از ناوک ارمش دارم

روز و شب در هوس نقش گل رخسارت
خانه دیده بگلگونه منقش دارم

محنت و رنج و عنا و غم و اندوه و بلا
سود و سرمایه ز سودای تو هر شش دارم

شده ام همدم جمعی که پریشان حالند
همچو زلف تو از آنحال مشوش دارم

من بیاری دهان و لب قندت چو حسین
شعر شیرین روان پرور دلکش دارم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.