نتوان لعل فرح بخش تو را جان گفتن
کانچه آید به دهان پیش تو نتوان گفتن

عارضت را که بر او مهر فلک دربان است
روشن است اینکه نیارم مه تابان گفتن

قامتت را که از او طوبی و جنت خجل است
راستی را نتوان سرو خرامان گفتن

گفتم از طره ی خال تو پریشان حالم
گفت باری ز تو عیب است پریشان گفتن

گفتمش از تو فراوان غم و محنت دارم
گفت حاصل چه از این هرزه فراوان گفتن

آخر ای دوست که با محنت و درد تو مرا
نیست حاجت سخن راحت و درمان گفتن

آشکارا چو مرا سوخته ای همچو حسین
تا به کی با دگری قصه ی پنهان گفتن