هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و سودای معشوق خود سخن می‌گوید. او از درد فراق و اشتیاق به دیدار معشوق می‌نالد و توصیف‌های زیبایی از ویژگی‌های معشوق ارائه می‌دهد. شاعر حتی از بهشت و نعمات آن هم چشم‌پوشی می‌کند و تنها معشوق را آرزوی خود می‌داند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۲۰۶

بر جگر آبم نماند از آتش سودای او
خاک ره گشتم در این سودا که بوسم پای او

بستم از غیرت در دل را بروی غیر دوست
تا که خلوتخانه چشم دلم شد جای او

دارم از جنت فراغت با رخ جان پرورش
نیستم پروای طوبی با قد رعنای او

ساکنان عالم بالا نهند از روی فخر
سر بر آن خاکی که بنهد پای بر بالای او

سنبل اندر باغ پیچیده ز دست طره اش
لاله بر دل داغ دارد از رخ زیبای او

گر ندیدی رسته از شکر نبات اینک ببین
سبزه خط بر لب شیرین شکرخای او

کلبه تاریک من خواهم که یکشب تا بروز
روشنائی یابد از روی جهان آرای او

گر ز دست من رود سرمایه سود دو کون
پای نتوانم کشیدن باز از سودای او

از سر کویش بجنت روی کی آرد حسین
نیست غیر از کوی جانان جنت المأوای او
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.