گفته ای الیوم اکملت لکم دین الهدی
آن زمان کین رحمت مهداة اهدا کرده ای

تا ز مهر او تواند صبح صادق دم زدن
غره او را ز نور مهر غرا کرده ای

تا بود شب آیتی از گیسوی مشگین او
طره های لیل را از وی مطرا کرده ای

تا نسیم جعد او همراه کرده نکهتی
زو همه آفاق را پر مشک سارا کرده ای

شمه ای را از نسیم گلستان خلق او
رشک انفاس روانبخش مسیحا کرده ای

آن ملاحت داده ای او را که از یک دیدنش
یوسفان شش جهت را چون زلیخا کرده ای

در بهار شرع از باغ ریاحین و خضر
صحن غبرا را چو سطح چرخ خضرا کرده ای

کوس سبحانی بنام آن شه گیتی زده
مهر منشور جلال او را منیرا کرده ای

در معارج از مدارج داده او را ارتقا
کم کسی را واقف از اسرار اسری کرده ای

گاه رمی او ز قول ما رمیت اذرمیت
بر رموز مخفی توحید احیا کرده ای

اصفیا را صف زدن فرموده بر درگاه او
عیش ارباب صفا زیشان مصفا کرده ای

بر زبان نطق مهر خامشی پس چون زنم
چون تو کشف سر عشق از من تقاضا کرده ای

کشور جان را گرفته از کف سلطان عقل
با سپاه عشق شورانگیز یغما کرده ای

خسروانه نکته شیرین بگوش جان من
خوانده و آفاق را پر شور و غوغا کرده ای

کرده غارت جملگی سرمایه عقل مرا
جان غم فرسود من آماج سودا کرده ای

ما ظلومیم و جهول از احتمال بار یار
گر چه رسوائیم یارب نی تو رسوا کرده ای

کی پذیرد شأن ما پستی ز طعن قدسیان
قدر ما را چون ز کرمنا تو اعلا کرده ای

از حمال بار کی ترسیم چون تو از کرم
حمل ما را صد تلافی از حملنا کرده ای

از طریق لطف و احسان وارهان ما را ز ما
ایکه مجموع حجاب ما هم از ما کرده ای

غیر لااحصی چه گوید در ثنای تو حسین
زانکه حمد خویشتن را هم تو احصا کرده ای