دوش خوردم از شراب عشق او پیمانه
گشت عقلم بیقرار و بیدل و دیوانه

آشنائی کرد با من عشق عالم سوز او
گشتم از دین و دل و جان و خرد بیگانه

روح قدسی مست گردد عقل دیوانه شود
گر کند ساقی مجلس غمزه مستانه

طعنه کم زن بر من دیوانه ای فرزانه دل
زانکه من بودم در اول همچو تو فرزانه

رازهای عشق موسی را از این شیدا شنو
قصه لیلی و مجنون نیست جز افسانه

کعبه دل را تو پرداز از خیال غیر دوست
ورنه خوانند اهل دل آن خانه را بتخانه

محو شو در یار همچون آینه یکروی باش
گرد خود کم گرد و دوروئی مکن چون شانه

در میان پاکبازان راه کی یابی حسین
تا نبازی جان خود را در ره جانانه