ما را چو عهد خویش فراموش کرده ای
گویا حدیث مدعیان گوش کرده ای

بر روی زهره خط غلامی کشیده ای
چون تار طره زیب بناگوش کرده ای

تا قلب عاشقان شکند لشکر غمت
مه را ز مشک سوده زره پوش کرده ای

سجاده ها ز دوش فکندند زاهدان
زان شیوه های خوش که شب دوش کرده ای

ای ترک نیم مست که ما را بغمزه ای
مست و خراب و واله و مدهوش کرده ای

جانم فدای جان چنان ساقی ای که او
این باده ها که از خم سر نوش کرده ای

ما دیگ دل بر آتش سوزان نهاده ایم
ای مدعی بگو تو چرا جوش کرده ای

از نامرادی من بیچاره فارغی
چون تو مراد خویش در آغوش کرده ای

تو طوطی حسین و شکر گفته حبیب
شکر چه حاصل است تو خاموش کرده ای