بیا ایکه جانرا مداوا توئی
که ما دردمند و مسیحا توئی

جهان چون تن است و تو جان جهان
که چون جان نهان و هویدا توئی

چو ظاهر بباطن بیامیختی
گهی ما تو باشیم و گه ما توئی

غلط میکنم ما و تو خود کجاست
در آنجا که ای جان تنها توئی

بزن آتش ای عشق در ما و من
که ما جمله لائیم والا توئی

بهر گوشه ای از تو صد فتنه است
که سرمایه شور و غوغا توئی

تو معشوقی ای عشق و هم عاشقی
که لیلی و مجنون شیدا توئی

ز عالم چو آیینه ای ساختی
تماشاگر و هم تماشا توئی

فزایش نخواهم من از دیگری
که روح مرا راحت افزا توئی

ز هر ذره جلوه دهی حسن خویش
که در دیده پیوسته بینا توئی

گر آشفته آید حدیث حسین
تو معذور دارش که گویا توئی