اَبْلَهان گفتند مَجْنون را زِ جَهْل
حُسنِ لیلی نیست چندان هست سَهْل

بهتر از وِیْ صد هزاران دِلْرُبا
هست هَمچون ماهْ اَنْدَر شهرِ ما

گفت صورت کوزه است و حُسنْ مِیْ
مِیْ خدایم می‌دَهَد از نَقْشِ وِیْ

مَر شما را سِرکه داد از کوزه‌اَش
تا نباشد عشقِ اوتان گوش کَش

از یکی کوزه دَهَد زَهْر و عَسَل
هر یکی را دستِ حَق عَزَّ و جَل

کوزه می‌بینی وَلیکِن آب شراب
رویْ نَنْمایَد به چَشمِ ناصَواب

قاصِراتُ الطَّرْف باشد ذوقِ جان
جُز به خَصْمِ خود بِنَنْمایَد نِشان

قاصِراتُ الطَّرْف آمد آن مُدام
وین حِجابِ ظَرْف‌ها هَمچون خیام

هست دریا خیمه‌یی در وِیْ حَیات
بَطْ را لیکِنْ کَلاغان را مَمات

زَهْر باشد مار را هم قوت و بَرگ
غیرِ او را زَهْرِ او دَرد است و مرگ

صورتِ هر نِعْمَتیّ و مِحْنَتی
هست این را دوزخ آن را جَنَّتی

پَس همه اَجْسام و اَشیا تُبْصِرون
وَنْدَرو قوت است و سَمْ لاتُبْصِرون

هست هر جسمی چو کاسه وْ کوزه‌یی
اَنْدَرو هم قوت و هم دِلْسوزه‌یی

کاسه پیدا اَنْدَرو پنهان رَغْد
طاعِمَش دانَد کَزْان چه می‌خَورد

صورتِ یوسُف چو جامی بود خوب
زان پدر می‌خورْد صد باده یْ طَروب

بازْ اِخْوان را ازان زَهْرآب بود
کان دَریشان خشم و کینه می‌فُزود

بازْ از وِیْ مَر زُلَیخا را سَکَر
می‌کَشید از عشقْ اَفْیونی دِگَر

غیرِ آنچه بود مَر یَعْقوب را
بود از یوسُف غذا آن خوب را

گونه‌گونه شَربَت و کوزه یکی
تا نَمانَد در مِیِ غَیْبَت شَکی

باده از غَیْب است و کوزه زین جهان
کوزه پیدا باده در وِیْ بَس نَهان

بَس نَهان از دیدهٔ نامَحْرمان
لیکْ بر مَحْرَم هویدا و عِیان

یا اِلهی سُکِّرَتْ اَبْصارُنا
فَاعْفُ عَنّا اُثْقِلَتْ اَوْزارُنا

یا خَفیًّا قَدْ مَلاْتَ الْخافِقَیْن
قَدْ عَلَوْتَ فَوْقَ نورِ الْمَشْرِقَیْن

اَنْتَ سِرٌّ کاشِفٌ اَسْرارَنا
اَنْتَ فَجْرٌ مُفْجِرٌ اَنْهارَنا

یا خَفِیَّ الذّاتِ مَحْسوسَ الْعَطا
اَنْتَ کَالْماءِ وَ نَحْنُ کَالرَّحا

اَنتَ کَالرّیحِ و نَحنُ کَالْغُبار
تَخْتَفِی الرّیحُ وَ غَبْراها جِهار

تو بهاری ما چو باغِ سَبزْ خَوش
او نَهان و آشکارا بَخْشِشش

تو چو جانی ما مِثالِ دست و پا
قَبْض و بَسْطِ دست از جان شُد روا

تو چو عقلی ما مثالِ این زبان
این زبانْ از عقل دارد این بَیان

تو مِثالِ شادی و ما خَنده‌ایم
که نتیجه یْ شادیِ فَرخُنده‌ایم

جُنْبِشِ ما هر دَمی خود اَشْهَد است
که گواهِ ذوالْجلالِ سَرمَد است

گَردش سنگْ آسیا در اِضطراب
اَشهد آمد بر وجودِ جویْ آب

ای بُرون از وَهْم و قال و قیلِ من
خاکْ بر فَرقِ من و تَمثیلِ من

بَنده نَشْکیبَد زِ تَصویرِ خَوشَت
هر دَمَت گوید که جانَم مَفْرَشَت

هَمچو آن چوپان که می‌گفت ای خدا
پیشِ چوپان و مُحِبِّ خود بیا

تا شُپُش جویَم من از پیراهَنَت
چارُقَت دوزَم ببوسَم دامَنَت

کَس نبودَش در هوا و عشقْ جُفت
لیکْ قاصِر بود از تَسْبیح و گفت

عشقِ او خَرگاه بر گَردون زده
جانْ سگِ خَرگاهِ آن چوپان شُده

چون که بَحرِ عشقِ یَزدان جوش زَد
بر دلِ او زد تورا بر گوش زد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir